Pracownia Konserwacji Rzemiosła Artystycznego
Pracownia Konserwacji Rzemiosła Artystycznego
Historia Pracowni
W okresie przed I wojną światową i w dwudziestoleciu międzywojennym nie było w Muzeum Narodowym w Krakowie pracowni konserwacji rzemiosła. Nie znaczy to jednak, że nie dokładano starań, by dbać o kondycję zabytków. W sprawozdaniach z tamtych lat odnaleźć można informacje o zlecaniu prywatnym pracowniom artystów rzemieślników odnawiania i naprawiania cennych obiektów.
II wojna światowa przyniosła straty nie tylko z powodu rekwirowania zabytków, ale także likwidowania magazynów, z których obiekty zabierane były w pośpiechu i bez właściwego opakowania, a następnie umieszczane w prowizorycznych pomieszczeniach, w których ulegały dewastacji.
W 1948 roku założona została Pracownia Konserwacji Ceramiki i Rzemiosła Artystycznego, która faktycznie działała jednak w latach 1956–1974, a w 1975 roku przekształciła się w Pracownię Konserwacji Rzemiosła Artystycznego. W poszczególnych okresach funkcjonowania zakres podejmowanych w niej działań ulegał zmianom. Od 1993 roku obowiązuje nowy zakres kompetencji pracowni muzealnych, aktualny do dnia dzisiejszego.
O Pracowni
Pracownia Konserwacji Rzemiosła Artystycznego zajmuje się konserwacją obiektów ceramicznych, szklanych i wykonanych z materiałów organicznych. Obejmuje swoją opieką obszerny zbiór zabytków: naczynia szklane i ceramiczne od starożytnych po współczesne, figurki gliniane, rzeźby i XX-wieczne kompozycje ceramiczne, witraże, malarstwo na szkle, obiekty emaliowane, inkrustowane i pokryte dalekowschodnią laką, wachlarze z piór i inne akcesoria strojów, różnego rodzaju biżuterię i bibeloty, a także wyroby z kości, korala, z macicy perłowej, z suszonych owoców, traw i wikliny oraz materiałów łączonych.
W Pracowni wykonuje się pełne, częściowe i zabezpieczające zabiegi konserwatorskie, wykorzystywane są aktualnie dostępne środki i materiały konserwatorskie, zaś sama praca oparta jest głównie na nieinwazyjnych metodach badawczych.
Dużą część działalności Pracowni zajmuje profilaktyka konserwatorska: dbanie o odpowiednie warunki przechowywania zbiorów w magazynach i właściwy sposób ich eksponowania na wystawach w Muzeum Narodowym w Krakowie, wykonywanie przeglądów kontrolujących stan zachowania obiektów, sprawowanie nadzorów konserwatorskich przy organizacji wystaw, opinie i zalecenia konserwatorskie itp.
W okresie przed I wojną światową i w dwudziestoleciu międzywojennym nie było w Muzeum Narodowym w Krakowie pracowni konserwacji rzemiosła. Nie znaczy to jednak, że nie dokładano starań, by dbać o kondycję zabytków. W sprawozdaniach z tamtych lat odnaleźć można informacje o zlecaniu prywatnym pracowniom artystów rzemieślników odnawiania i naprawiania cennych obiektów.
II wojna światowa przyniosła straty nie tylko z powodu rekwirowania zabytków, ale także likwidowania magazynów, z których obiekty zabierane były w pośpiechu i bez właściwego opakowania, a następnie umieszczane w prowizorycznych pomieszczeniach, w których ulegały dewastacji.
W 1948 roku założona została Pracownia Konserwacji Ceramiki i Rzemiosła Artystycznego, która faktycznie działała jednak w latach 1956–1974, a w 1975 roku przekształciła się w Pracownię Konserwacji Rzemiosła Artystycznego. W poszczególnych okresach funkcjonowania zakres podejmowanych w niej działań ulegał zmianom. Od 1993 roku obowiązuje nowy zakres kompetencji pracowni muzealnych, aktualny do dnia dzisiejszego.
O PracowniPracownia Konserwacji Rzemiosła Artystycznego zajmuje się konserwacją obiektów ceramicznych, szklanych i wykonanych z materiałów organicznych. Obejmuje swoją opieką obszerny zbiór zabytków: naczynia szklane i ceramiczne od starożytnych po współczesne, figurki gliniane, rzeźby i XX-wieczne kompozycje ceramiczne, witraże, malarstwo na szkle, obiekty emaliowane, inkrustowane i pokryte dalekowschodnią laką, wachlarze z piór i inne akcesoria strojów, różnego rodzaju biżuterię i bibeloty, a także wyroby z kości, korala, z macicy perłowej, z suszonych owoców, traw i wikliny oraz materiałów łączonych.
W Pracowni wykonuje się pełne, częściowe i zabezpieczające zabiegi konserwatorskie, wykorzystywane są aktualnie dostępne środki i materiały konserwatorskie, zaś sama praca oparta jest głównie na nieinwazyjnych metodach badawczych.
Dużą część działalności Pracowni zajmuje profilaktyka konserwatorska: dbanie o odpowiednie warunki przechowywania zbiorów w magazynach i właściwy sposób ich eksponowania na wystawach w Muzeum Narodowym w Krakowie, wykonywanie przeglądów kontrolujących stan zachowania obiektów, sprawowanie nadzorów konserwatorskich przy organizacji wystaw, opinie i zalecenia konserwatorskie itp.