Wachlarz odgrywał znaczącą rolę w chińskiej kulturze. Używany od czasów starożytnych zarówno przez mężczyzn jak i kobiety, występował w wielu odmianach, w zależności od funkcji jaką spełniał, kształtu i charakteru dekoracji.
Poza walorami użytkowymi wachlarze były ważnym akcesorium ceremonialnym. Od czasów panowania dynastii Tang (618-907) stały się również medium dla malarzy i kaligrafów. Najstarszym typem był wachlarz płaski. Drugim, młodszym, wachlarz składany, rozpowszechniony w epoce Ming (1368-1644). Wachlarze wykonywano z drogocennych materiałów, takich jak: drewno drzew zapachowych, liście palmowe drzewa liwistona chinesis, bambus, laka, kość słoniowa, szylkret, metal zdobiony filigranem i emalią komórkową, jedwab i ptasie pióra.
Osobną grupę stanowiły wachlarze produkowane na eksport do Europy w Kantonie, Hongkongu i Macao (XVII-XIX wiek). Wśród nich znajdowały się wachlarze w typie "mandaryn" dekorowane wielopostaciowymi scenami z wizerunkami chińskich dostojników wśród pejzażu z architekturą. Ich twarze i szaty wykonywano w technice aplikacji z malowanej kości słoniowej i jedwabiu.
Opracowanie: Beata Pacana – adiunkt, kierownik Działu Sztuki Dalekiego Wschodu MNK.
Wachlarz został wykonany w południowym, kantońskim stylu, charakteryzującym się mistrzowskim opracowaniem ażurowych detali. Rzemieślników z tego regionu Chin nazywano artystami tkającymi nicią z kości słoniowej.
Wachlarz rozkładany Epoka Qing, ok. poł. XVIII w., heban, jedwab, papier, farby wodne. Stelaż wachlarza wykonany z hebanu. Pióra okładzinowe rzeźbione są ażurowo w motywy skał, drzew kwitnącej śliwy i chryzantem. Pokrycie z jedwabiu malowanego farbami wodnymi. Na awersie znajduje kompozycja z przedstawieniem kępy storczyków i małego ptaka w locie. Po lewej stronie wiersz zapisany w czternastu kolumnach pisma i dwie pieczęcie. Dekoracja malarska nawiązuje do obrazów typu "kwiaty i ptaki" (huaniao hua), które z czasem, tak jak na prezentowanym wachlarzu, stały się inspiracją dla wyrobów rzemiosła artystycznego.