Miejsce to zostało wybrane nieprzypadkowo, gdyż ono jak mało które, w najbliższej okolicy Krakowa, jest przykładem rewitalizacji miejsca dziedzictwa kulturowego i pełni rolę wyjątkową w jego popularyzacji.

Spotkanie rozpoczęła Prezes TPMNK Małgorzata Buyko, przypominając cele i działania projektu. Inicjatorką i współautorką projektu oraz naszego w nim udziału jest p. Lidia Kozieł-Siudut, Kierownik Zespołu Muzeum Narodowego w Krakowie ds. pozyskiwania Funduszy Krajowych i Unijnych.
Projekt rozpoczął się oficjalnie 3 lipca 2013 roku gdy został zatwierdzony nasz wniosek. Pierwsze spotkanie wszystkich partnerów, z Wielkiej Brytanii, Malty, Włoch, Niemiec i Polski miało miejsce w Bristolu. Tam został ustalony program, który w późniejszym etapie nieco zmodyfikowano.

Należy jednak zaznaczyć, że nasi partnerzy reprezentowali instytucje w pełni profesjonalne, a zadania edukacyjne są wpisane w zakres ich działalności. W przeciwieństwie do nich nasze Towarzystwo, będące organizacją pozarządową (NGO) działa wyłącznie na zasadach non profit i nie miało do tej pory żadnego doświadczenia związanego z uczestnictwem w takim projekcie. Ponadto, średni wiek naszych uczestników programu a także tzw. kadry to 60 plus. Dodatkową trudnością była dla nas bariera językowa. Większość z nas dość dawno utraciła kontakt z językiem angielskim. Często jego znajomość była opanowana tylko w stopniu biernym i nie związana z tematyką projektu. Dlatego też istotnym elementem naszego udziału w nim było zorganizowanie lekcji języka angielskiego, na których nie tylko przypomnieliśmy sobie nabyte wcześniej umiejętności, ale znacznie je poszerzyliśmy – szczególnie w zakresie koniecznym do zrozumienia tekstów związanych z dziedzictwem, a także w zakresie kontaktów z tym związanych. Podstawowym materiałem do ćwiczeń były bowiem wszelkie dokumenty odnoszące się do naszego programu. Bardzo pomocne, szczególnie w kontaktach bezpośrednich były panie: Lidia Kozieł -Siudut i nasza lektorka Aleksandra Malinowska.

Jesteśmy także wdzięczni Dyrekcji Muzeum Narodowego w Krakowie oraz tamtejszym Pracownikom za pomoc oraz udostępnienie pomieszczeń w Gmachu Głównym oraz Sukiennicach. Spotkaliśmy się też z dużą życzliwością Koordynatora Projektu – Patryka Lehnes z Niemiec oraz innych Partnerów.
Przez kolejne miesiące realizowaliśmy niezwykle bogaty program, który obejmował nie tylko spotkania wszystkich Partnerów (poza Bristolem były to Kraków, Rzym, Rabat na Malcie, Waldkirch), ale też zgodnie z poczynionymi tam ustaleniami wykonywaliśmy różne prace mające na celu zebranie materiałów przybliżających seniorom dziedzictwo, a także określenie optymalnych warunków to umożliwiających. Podczas wspólnych spotkań poznawaliśmy też różne sposoby jego interpretacji.
Efektem wspólnej pracy będzie podręcznik (w formie elektronicznej), w którym znajdą się wszystkie doświadczenia Partnerów badających zagadnienie interpretacji dziedzictwa opatrzony ilustracjami wybranych działań. Zostanie on rozpowszechniony wśród uczestników programu a także w ich krajach tak, aby dotarł do bardzo szerokich kręgów zainteresowanych – (opiekunów miejsc dziedzictwa i Seniorów).

Spotkanie na Zamku stało się także okazją do refleksji nad tym, co nasi członkowie - zaangażowani w różnym stopniu w realizację projektu, na tej działalności zyskali. W tym celu poprosiłam ich o spisanie swoich uwag i przemyśleń. Odnosiły się one zarówno do uczestników („uczniów”) oraz osób odpowiedzialnych za realizacje projektu ("kadra").

Oto wnioski
Bezpośrednio w realizację projektu zaangażowały się 24 osoby –wszyscy są członkami Towarzystwa Przyjaciół MNK. Z tej grupy 11 osób wzięło udział w wyjazdach zagranicznych.
W spotkaniu w Niepołomicach uczestniczyło 16 osób.
Respondenci na pierwszy plan wysunęli udział w lekcjach języka angielskiego. Jako najważniejszą korzyść z nich pozyskaną uznali przełamanie oporów przed rozpoczęciem nauki -"tak dawno uczyłam się", "w moim wieku", ale wkrótce okazało się, że nie jest to trudne i pozwoliło na "powrót do młodości". Ponadto większość z nas wykonywała zawody nie związane z dziedzictwem. Mobilizacja do nauki języka angielskiego pozwoliła także na poznanie projektu w oryginale. Bardzo ważne było poczucie satysfakcji z zakończonego sukcesem kursu języka angielskiego. Niewątpliwie przyczyniło się do tego duże zaangażowanie lektorki. Dla mniej więcej połowy uczestników udział w lekcjach w ramach projektu stał się zachętą do kontynuowania nauki prywatnie.

Ponadto zwrócono uwagę na to, że wspólna nauka pozwoliła na nawiązanie nowych i zacieśnienie dotychczasowych więzów między członkami Towarzystwa – a w konsekwencji poznanie innych ludzi i miejsc również z zagranicy. Wymiana doświadczeń oraz integracja z ludźmi o podobnych zainteresowaniach niewątpliwie pozwoliły na lepsze poznanie partnerów i programu podczas zagranicznych wyjazdów studyjnych. Pouczające okazało się porównanie sposobu podejścia do interpretacji zaprezentowane przez muzea polskie i zagraniczne (na przykładach przedstawianych przez partnerów programu).

Respondenci zauważyli także, że realizowane działania przyczyniły się do ich rozwoju osobistego. Starają się patrzeć na dziedzictwo kulturowe z różnych perspektyw, szukać w nim tego, co jest szczególnie interesujące, niepowtarzalne, wyjątkowe. Poszukiwać miejsc i informacji nie tylko ciekawych i wartościowych ale także inspirujących do dalszych przemyśleń i poszukiwań.
Ciekawe są też refleksje osób, które wspomagały projekt, ale nie brały udziału w lekcjach, które stały się dla nich zachętą do takiej nauki w przyszłości, podobnie jak dla wielu członków Towarzystwa będących obserwatorami naszej aktywności.

Udział w projekcie HISA pozwolił również na zdobywanie nowych praktycznych umiejętności związanych m.in z: przygotowaniem projektu unijnego i jego realizacją - szczególnie finansową z wykorzystaniem nowych technologii informacyjno-komunikacyjnych ( TIK).

Te umiejętności wymagają z naszej strony znacznych uzupełnień.

Dla Zarządu Towarzystwa jest to cennym doświadczeniem, które zamierza w przyszłości wykorzystać. Najważniejsze z nich to lepsze poznanie potrzeb seniorów odwiedzających miejsca dziedzictwa, a także jest zachętą do rozwijania własnych pomysłów i włączenia do ich realizacji większej ilości członków.