Kiedy Wisława miał sześć lat rodzina Szymborskich zamieszkała w Krakowie w eleganckiej kamienicy przy ulicy Radziwiłłowskiej, zakupionej przez Wincentego Szymborskiego. Rodzina Szymborskich zajęła sześciopokojowe mieszkanie na pierwszym piętrze. „Duże wysokie pokoje, stiuki na suficie, stare meble, dywany, fortepian – typowe mieszkanie ludzi pochodzących ze sfer inteligencko-ziemiańskich. Nie było łazienki, ale w kuchni stała wanna. Dziewczynki zajmowały jeden pokój, ich niania mieszkała w służbówce, do której wchodziło się przez schody prowadzące z sieni.” (Anna Bikont, Joanna Szczęsna, „Pamiątkowe rupiecie. Biografia Wisławy Szymborskiej", Wydawnictwo Znak 2012).

W roku 1948 Wisława Szymborska po wyjściu za mąż za krakowskiego literata Adama Włodka, wyprowadziła się z domu rodzinnego i zamieszkała wraz z mężem w niezwykle zimnym – jak wspominała po latach Poetka – pokoju na poddaszu w słynnym Domu Literatów przy ul. Krupniczej 22. Po jakimś czasie małżeństwo przeniosło się do dwupokojowego mieszkania na pierwszym piętrze kamienicy, w którym mieszkał wcześniej Konstanty Ildefons Gałczyński. Po lokatorze pozostały na ścianie jednego z pokoi wypisane przez niego na ścianach łacińskie sentencje i wymalowane złote słońce.

W 1954 roku Szymborska rozwiodła się z Włodkiem, jednak dopiero jesienią 1963 roku Poetka opuściła mieszkanie na Krupniczej i przeniosła się do bloku na rogu ulic 18 Stycznia (dziś Królewskiej) i Nowowiejskiej. Było to mikroskopijne, jednopokojowe mieszkanie z wnęką kuchenną. Ponieważ brakowało miejsca, Szymborska musiała zamówić specjalnie zaprojektowane meble, które przygotował artysta Stefan Papp. <<„Na ławie i krzesłach nie dało się usiedzieć dłużej niż pół godziny, nie zachęcały więc do zasiadywania się. O swoim mieszkaniu mówiła: „szuflada”, a nazwa ta przyjęła się tak powszechnie, że kiedyś, po latach, przyjaciele będą opowiadać: „Kiedy Wisława mieszkała w szufladzie”... Tymczasem poetka była jednak z nowego mieszkania dość zadowolona. Zwłaszcza z nieznanych na Krupniczej luksusów: centralnego ogrzewania i wanny".>> („Pamiątkowe rupiecie…”)

W roku 1982 Poetka przeniosła się do typowego gierkowskiego bloku na ulicy Chocimskiej. Tam zamieszkała na czwartym piętrze, w dwupokojowym lokum, wyposażonym w oddzielną kuchnię. W salonie znalazło się już miejsce na meblościankę, stół, tapczan oraz meble projektu Pappa, z poprzedniego mieszkania.

Kiedy Wisława Szymborska w roku 1996 otrzymała nagrodę Nobla, postanowiła poszukać sobie nowego mieszkania. Po długich poszukiwaniach spodobało jej się trzypokojowe mieszkanie w nowszym bloku, przy ulicy Piastowskiej. Jak wspomina Michał Rusinek, kiedy Poetka wraz ze swoim Sekretarzem pojawiła się, aby obejrzeć swoje przyszłe mieszkanie, właścicielka mieszkania, (nieświadoma kto jest potencjalnym kupcem) czytała właśnie Lektury nadobowiązkowe Wisławy Szymborskiej. Poetka na Piastowską wprowadziła się w 1997 roku i tam mieszkała do śmierci. Mieszkanie składało się z salonu, sypialni, w której Noblistka pisała, oraz pokoju gościnnego, w którym stała m.in. maszyna do pisania, na której Wisława Szymborska przepisywała swoje wiersze. Wystrojem wnętrza zajęli się krakowscy architekci państwo Siwczyńscy. Wystrój ostatniego mieszkanie Poetki był prosty i oszczędny. Po jej śmierci w mieszkaniu, zgodnie z testamentem, zamieszkała przyjaciółka Wisławy Szymborskiej.

Opracowanie: Sylwia Miłkowska