fot. Mirosław Żak - Pracownia Fotograficzna MNK
Sztuka ottońska
W 2 poł. X w. miała miejsce kolejna próba odrodzenia instytucji cesarstwa, tym razem ograniczona terytorialnie do wschodniej części dawnego imperium karolińskiego. Władcy z dynastii Ludolfingów nie mieli już ambicji uniwersalistycznych, ale tytułowali się cesarzami rzymskimi narodu niemieckiego.
W swojej działalności wykorzystywali pomysły i rozwiązania znane ze sztuki Imperium, ale sięgali także do tradycji Karola Wielkiego, traktując ją jako "własną". W sztuce ottońskiej wykształciło się wiele rozwiązań osobliwych, dla których nie sposób znaleźć antecedencji. Doskonałym przykładem takiego oryginalnego pomysłu jest wprowadzenie w budowlach sakralnych około r. 1000 kapitela kostkowego, czyli blokowej głowicy pozbawionej zdobień. Wśród wielu osiągnięć tej epoki, których wpływ na sztukę późniejszych wieków był bardzo znaczący, można wymienić rozpowszechnienie się tzw. relikwiarzy mówiących, czyli pojemników na relikwie przybierających kształt przechowywanych wewnątrz świętości. Do zjawisk szczególnie istotnych należał rozwój różnych technik rzemiosła artystycznego, których wspaniałość znajdowała szczególne uznanie w oczach cesarskich, biskupich czy opackich fundatorów.Prowadzenie: dr hab. Marek Walczak – wykładowca Instytutu Historii Sztuki UJ. Jego specjalizacją jest europejska sztuka gotycka, ze szczególnym uwzględnieniem sztuki doby Piastów i Jagiellonów w Krakowie. Innym przedmiotem jego badań jest ikonografia chrześcijańska, przede wszystkim hagiograficzna, oraz wizerunki hierarchów kościelnych. Członek Komisji Historii Sztuki Polskiej Akademii Umiejętności, autor i redaktor licznych publikacji.