Gorsza siostra: o brzydocie
Brzydota, uwikłana w teologiczne dyskusje istniała jedynie relatywnie lub definiowana była negatywnie: jako brak piękna. Autonomiczność sztuk plastycznych wymogła definiowanie ich jako "sztuki piękne". Dopiero wiek XIX prawdziwie docenił wartości ekspresyjne brzydoty – dotąd wykorzystywanej do przedstawiania postaci i elementów o pejoratywnym znaczeniu, w związku z dominującym przekonaniem o powiązaniu piękna i dobra – gdy deformacje, kontrasty, "brzydkie" tematy – doczekały się należnej roli w teorii sztuki.
Prowadzenie - dr Magdalena Kunińska – historyk sztuki, pracuje w Zakładzie Dziejów Myśli o Sztuce i Metodologii Historii Sztuki Instytutu Historii Sztuki UJ
Cykl wykładów "Ubieranie w słowa. Sztuka a estetyka" poświęcony jest klasycznym problemom estetyki, ale również jej stosunkowi wobec nowych mediów oraz wynikającym z postępów w badaniach nad ludzkim mózgiem próbom uchwycenia zjawisk estetycznych jako praw pracy neuronów.
ZOBACZ POZOSTAŁE WYKŁADY Z CYKLU