Kolejną wystawą w Muzeum Narodowym w Krakowie, której niejako patronuje Józef Czapski, jest prezentacja twórczości wybitnego krakowskiego artysty Stanisława Sobolewskiego.

Tym, co łączy ich obu, jest umiejętność spojrzenia na sztukę przez pryzmat rozważań i refleksji teoretycznych oraz niezwykła umiejętność mówienia o niej i o jej sensie.

Wybór prac reprezentujących kilka cykli pozwala zaprosić widzów do oddania się takiej właśnie refleksji, wciągnąć w rozważania o sensie życia, jego kruchości i przemijalności. Co ciekawe, artysta pokazuje w nich człowieka, ale bez jego dosłownej obecności na płótnie. Widz zostaje jedynie z jego emocjami, strachami, nadziejami i z bezsilnością w poczuciu zagrożenia. Z lękiem o przyszłość czy smutkiem na wspomnienie przeszłości. W tym różnorodnym i wielowątkowym wyborze dzieł dominuje pustka i samotność, a także wszechogarniająca cisza. Widać w nich ślady ludzkiej obecności wycięte niejako z kadrów rzeczywistości. To krajobraz ludzkiej kondycji i człowieczeństwa ukazany z właściwej artyście eschatologicznej perspektywy.

Wystawa – można chyba zaryzykować to stwierdzenie – w głównej mierze mówi o trudach i paradoksach egzystencji, o życiu "spajanym cierpieniem". Artysta sięga do stanów, które osiąga człowiek zmagający się ze sprawami ostatecznymi, a które pozostawiają ślad  przebytego cierpienia. Te pełne ukrytej ironii (autoironii) cykle – Krajobraz szpitalny, Wesołe miasteczko, Perspektywy i Mity oraz Sielanki – ukazują rzeczywistość absurdu kolejnych dekad lat 70., 80. I 90., treści typowe dla myśli społecznej i nastrojów tych czasów. Poprzez wątki wanitatywne artysta daje wyraz zwątpienia w rzekomą pewność rzeczywistości, a problem cierpienia i przemijania w jego ujęciu nabiera specyficznego charakteru.

Artysta mówi: Tworzę wszystko z myślą o jednostce i bohaterem wszystkich moich obrazów jest jednostkowy człowiek, mimo że nie jest namalowany explicite". Tak przedstawiony obraz polskiej rzeczywistości "czasu smutku, czasu nadziei” wyraża konkretne sytuacje społeczne, ujawnia mechanizmy decydujące o ówczesnej smętnej egzystencji, jednocześnie prowadząc widza do czasów nam współczesnych.

Stanisław Sobolewski urodził się w 1952 roku w Krakowie. Studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim (1971–1976) oraz malarstwo w ASP w Krakowie (1974–1979). Uzyskał dyplom w pracowni prof. Zbigniewa Grzybowskiego w 1979 roku. W roku akademickim 1989/1990 był stażystą w pracowni prof. Stefana Gierowskiego w ASP w Warszawie. Od 1979 roku jest zatrudniony w Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. Tytuł profesora sztuk plastycznych otrzymał w 2000 roku. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Uprawia malarstwo sztalugowe. Prace swe pokazywał na 24 wystawach indywidualnych i około 100 zbiorowych w kraju i za granicą.