Prezentujemy postać Franciszka Wyspiańskiego - utalentowanego twórcy, krakowianina i rzeźbiarza, ojca Stanisława Wyspiańskiego. Wystawa jest szkicem portretu artysty oraz próbą umieszczenia jego biografii w kontekście historycznym.

W roku 1866, w domu na ulicy Krupniczej, który kilkadziesiąt lat później stał się własnością Józefa Mehoffera, zamieszkał rzeźbiarz Franciszek Wyspiański (1836-1901). Poślubił on w 1868 córkę właściciela posesji Mateusza Rogowskiego, Marię. 15 stycznia 1869 przyszedł tu na świat Stanisław Wyspiański.

Franciszek Wyspiański zamieszkiwał wraz z rodziną w domu Rogowskich do roku 1873, by przenieść się następnie do Domu Długosza przy ulicy Kanoniczej; tu, „u stóp Wawelu”, stworzył pracownię, wspominaną później w wierszu przez syna, jako "wielką izbę białą wysklepioną,/ żyjącą figur zmarłych wielkim tłumem". To głównie dzięki ojcu Stanisław, od najmłodszych lat, kształtował się w kręgu spraw związanych ze sztuką i pojęciem twórczości.

Celem wystawy jest przypomnienie postaci Franciszka Wyspiańskiego. Będzie ona rodzajem impresji, szkicem portretu artysty, zarazem zaś próbą umieszczenia jego biografii w kontekście historycznym. Był on związany z młodą krakowską inteligencją, z grupą tzw. "przedburzowców", którzy w życiu kulturalnym ówczesnego Krakowa, w pierwszej połowie lat 1860., odegrali niezmiernie ważną, ożywczą rolę.

Wystawa w oparciu o dawne fotografie, dokumenty i dzieła malarskie opowiada o kolejnych fazach życiowej drogi Franciszka Wyspiańskiego, które związane są z takimi miejscami, jak szczególnie ważny w jej kontekście dom Mateusza Rogowskiego, pracownia rzeźbiarska w domu Długosza na ulicy Kanoniczej, dom Wyspiańskich w Bochni, czy w końcu – Dom Ubogich im. Helclów.

Centralne miejsce w ekspozycji zajmie grupa rzeźb Wyspiańskiego z różnych okresów twórczości. Zobaczymy też, związaną z domem na Krupniczej w sposób szczególny, figurę Matki Bożej z Dzieciątkiem z roku 1867 – zgodnie z legendą jest ona rzeźbiarskim portretem Marii Rogowskiej.