Ewangeliarz z Lorsch (778-820), szkoła karolińska, CC
Sztuka karolińska
Dla różnych plemion, które osiadły w granicach dawnego Cesarstwa jego spuścizna na czele z tradycją artystyczną, jawiła się jako coś niezwykle atrakcyjnego. Już w połowie VIII w. w kręgu frankijskiej dynastii Karolingów zapoczątkowanej przez Karola Młota, pojawiły się zjawiska o charakterze renesansowym.
Karol Wielki, jeden z największych geniuszy w dziejach polityki i wojskowości, traktował odwołania do starożytnego Rzymu jako fundament swojej działalności niemal we wszystkich dziedzinach. Renovatio Imperii Romani czyli programowe odrodzenia Cesarstwo kształtowało też sztukę w kręgu wielkiego władcy. Odwoływała się ona nie tylko do popadającego wówczas w ruinę Wiecznego Miasta, ale też do spuścizny artystycznej nowego Rzymu – Konstantynopola. Połączenie wielu tradycji nadało sztuce karolińskiej charakter heterogeniczny i uczyniło ją zjawiskiem na wskroś oryginalnym. Z kolei ranga Karola Wielkiego i jego dokonań sprawiły, że jego dworska kultura stała się wzorcem dla władców na następne setki lat. Jeszcze wielcy królowie epoki nowożytnej na czele z królem Francji Ludwikiem XIV odwoływali się do tradycji karolińskiej. Fundacje artystyczne Karola Wielkiego i wyrobione gusta wielu jego współpracowników stały się trwałym wzorem wprzęgania sztuki w służbę polityki.
Prowadzenie: dr Dobrosława Horzela - historyk sztuki, wykłada w Instytucie Historii Sztuki i Kultury Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, pracuje również w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jej badania naukowe obejmują polską i europejską sztukę gotycką, a w szczególności rzeźbę drewnianą oraz malarstwo witrażowe. Jest autorką książki "Późnogotycka rzeźba drewniana w Małopolsce ok. 1440-1477" (Kraków 2012), obecnie przygotowuje "Korpus witraży średniowiecznych w Polsce", którego tom I ma się ukazać w tym roku.
Prowadzenie: dr Dobrosława Horzela - historyk sztuki, wykłada w Instytucie Historii Sztuki i Kultury Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, pracuje również w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jej badania naukowe obejmują polską i europejską sztukę gotycką, a w szczególności rzeźbę drewnianą oraz malarstwo witrażowe. Jest autorką książki "Późnogotycka rzeźba drewniana w Małopolsce ok. 1440-1477" (Kraków 2012), obecnie przygotowuje "Korpus witraży średniowiecznych w Polsce", którego tom I ma się ukazać w tym roku.