fot. Pracownia fotograficzna MNK
Rzeźba krakowska w czasach Wita Stwosza
W poł. XV w. pojawiły się jednak zwiastuny „nowego realizmu” pod wpływem Wiednia i Ulm - Pietá w klasztorze Cystersów w Szczyrzycu, ołtarz z Zasowa (Tarnów, MD), dzieła tzw. mistrza krucyfiksu z Szańca, które zostały utrwalone w niezwykle rozległej produkcji warsztatu Mistrza ołtarza Św. Trójcy w katedrze na Wawelu.
Wydarzeniem o charakterze przełomowym było przybycie z Norymbergi Wita Stwosza (1477), które podniosło Kraków do rangi jednego z najważniejszych ośrodków rzeźby późnogotyckiej w Europie Środkowej. Snycerz ten został sprowadzony przez przedstawicieli patrycjatu, wywodzących się z Rzeszy, do prac nad nastawą ołtarza głównego w kościele Mariackim.
Tzw. Ołtarz Mariacki (1477-1489) jest dziś największym zachowanym, późnogotyckim retabulum szafiastym. Jest to pozorny pentaptyk (z nieruchomymi skrzydłami zewn.) o charakterze monoscenicznym, a wyjątkowy charakter ma umieszczenie na awersach i rewersach skrzydeł reliefów, a także połączenie w scenie środkowej języka narracji i reprezentacji (zrytmizowanie kompozycji i odwrócenie umieszczonych na pierwszym planie apostołów w stronę widza). Stwosz pozostawił w mieście m. in. nagrobek króla Kazimierza Jagiellończyka (1492), krucyfiks z fundacji Henryka Slackera w kościele Mariackim (nawa płd), kamienny relief z Modlitwą w Ogrójcu (MNK) i nagrobek Filipa Kallimacha w kościele Dominikanów (ok. 1501, odlany z brązu w warsztacie Vischerów w Norymberdze). Dużą aktywność tego rzeźbiarza poświadczają też wiadomości archiwalne, a jego warsztat ukształtował na wiele lat oblicze rzeźby w Krakowie, ugruntowując tradycję ekspresyjnego stylu łamanego o genezie górnoreńskiej. Do najwcześniejszych dzieł, których twórcy inspirowali się twórczością Stwosza, należy nastawa ołtarza gł. w kościele par. w Książnicach Wielkich (1491), dzieło znanego ze źródeł pisanych Michała z Działdowa.
Prowadzenie: dr hab. Marek Walczak – wieloletni wykładowca w Instytucie Historii Sztuki UJ, specjalista w zakresie europejskiej sztuki gotyckiej (gł. rzeźba architektoniczna i snycerka, malarstwo, rzemiosło artystyczne), ze szczególnym uwzględnieniem sztuki doby Piastów i Jagiellonów w Krakowie. Innymi przedmiotami jego badań są także ikonografia chrześcijańska, przede wszystkim hagiograficzna, oraz wizerunki hierarchów kościelnych.
Tzw. Ołtarz Mariacki (1477-1489) jest dziś największym zachowanym, późnogotyckim retabulum szafiastym. Jest to pozorny pentaptyk (z nieruchomymi skrzydłami zewn.) o charakterze monoscenicznym, a wyjątkowy charakter ma umieszczenie na awersach i rewersach skrzydeł reliefów, a także połączenie w scenie środkowej języka narracji i reprezentacji (zrytmizowanie kompozycji i odwrócenie umieszczonych na pierwszym planie apostołów w stronę widza). Stwosz pozostawił w mieście m. in. nagrobek króla Kazimierza Jagiellończyka (1492), krucyfiks z fundacji Henryka Slackera w kościele Mariackim (nawa płd), kamienny relief z Modlitwą w Ogrójcu (MNK) i nagrobek Filipa Kallimacha w kościele Dominikanów (ok. 1501, odlany z brązu w warsztacie Vischerów w Norymberdze). Dużą aktywność tego rzeźbiarza poświadczają też wiadomości archiwalne, a jego warsztat ukształtował na wiele lat oblicze rzeźby w Krakowie, ugruntowując tradycję ekspresyjnego stylu łamanego o genezie górnoreńskiej. Do najwcześniejszych dzieł, których twórcy inspirowali się twórczością Stwosza, należy nastawa ołtarza gł. w kościele par. w Książnicach Wielkich (1491), dzieło znanego ze źródeł pisanych Michała z Działdowa.Prowadzenie: dr hab. Marek Walczak – wieloletni wykładowca w Instytucie Historii Sztuki UJ, specjalista w zakresie europejskiej sztuki gotyckiej (gł. rzeźba architektoniczna i snycerka, malarstwo, rzemiosło artystyczne), ze szczególnym uwzględnieniem sztuki doby Piastów i Jagiellonów w Krakowie. Innymi przedmiotami jego badań są także ikonografia chrześcijańska, przede wszystkim hagiograficzna, oraz wizerunki hierarchów kościelnych.