Kraków – miasto nowoczesne, Wielki Kraków. Podsumowanie - wykład

Ukoronowaniem zmian zapoczątkowanych w poprzednim okresie, za prezydentury Józefa Dietla, było powstanie Wielkiego Krakowa (1910–1912), dzięki prezydentowi Juliuszowi Leo. Kraków przez włączenie sąsiednich gmin i połączenie z Podgórzem (1915) poszerzył powierzchnię wielokrotnie (co prawda skutkiem był trwający jeszcze długo, rustykalny charakter dzielnic peryferyjnych). Reprezentacyjna część, Stare Miasto, zbliżone wyglądem już niemal do stanu obecnego, stawało się wielkomiejskim centrum na skalę ponadlokalną. Szeroko wprowadzane udogodnienia cywilizacyjne (tramwaj elektryczny, nowe bruki, oświetlenie elektryczne, rozwój węzła kolejowego) podnosiły standard życia (choć były znaczne obszary zaniedbane). U progu Wielkiej Wojny Kraków był już miastem w pełni nowoczesnym, prężnym, co prawda niedorównującym metropoliom Europy (czy nawet takiemu miastu jak Lwów), ale dumnym ze znaczenia w kulturze narodu wciąż jeszcze pozbawionego państwowości ośrodkiem nauki i sztuki, promieniującym na wszystkie ziemie rozbiorowe.

Waldemar Komorowski – historyk sztuki; doktor habilitowany. Od 1997 roku kustosz w Pracowni Ikonografii Krakowa Muzeum Narodowego w Krakowie. Zainteresowania badawcze koncentruje na materialnej substancji miast, głównie budynkach mieszkalnych i komunalnych, oraz ich związkach ze strukturą społeczną. W dorobku ma ponad 100 artykułów i kilka książek (m.in. o domach Krakowa od XIII do XX wieku). Członek Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa i zarządu Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Laureat Nagrody im. Klemensa Bąkowskiego (2006) i Nagrody Miasta Krakowa (2013). Nagrodzony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2019).