Tytuł: Portret Łucji Dettloff
Autor: Olga Boznańska
Data powstania: 1917 rok
Rodzaj: Obraz
Technika: farba olejna na tekturze
Wymiary: wysokość: 33 cm, szerokość: 24 cm; z ramą: wysokość: 43 cm, szerokość: 34 cm, głębokość: 4 cm

Obraz olejny ustawiony w pozycji pionowej przedstawia Łucję Dettloff, starszą, elegancką kobietę siedzącą na krześle. Całość sprawia wrażenie impresji, delikatnej, ulotnej wizji uchwyconej w pośpiechu. Kompozycja wygląda jak szkic, niedokończony, swobodny, z widocznymi, wyraźnymi pociągnięciami pędzla. Brakuje wyraźnych konturów, brakuje precyzji. Kształty wyłaniają się dopiero z pewnego oddalenia. Z bliska wszystko rozpada się na osobne plamy barwne, które żyją własnym rytmem.

Siwe, niemal białe włosy zostały upięte w wysoki kok. Twarz modelki jest smukła i pociągła. Rysy wyostrzone, kości policzkowe mocno zaznaczone. Poszczególne fragmenty twarzy budowane są swobodnymi ruchami pędzla. Światło pada z lewej strony, a cień po prawej stronie twarzy tworzą niebieskie plamy. Twarz jest jasna, ale zaczerwieniona. Na policzkach i pod nosem znajdują się jasnozielone, miejscami również czerwone plamy. Być może jest to celowy zabieg artystki, być może wypadek przy pracy. Charakterystyczne są oczy, przedstawione bardzo ogólnie, ale oddające charakter postaci. Są duże, jasnoniebieskie. Odbija się w nich białe światło, co dodaje kobiecie pewnej niewinności. Usta są małe i cienkie. Na twarzy nie ma uśmiechu, ale jest spokój i dobroduszność.

Kobieta siedzi prosto, lekko obrócona w lewą stronę. Jej głowa zwrócona jest do widza. Ubrana jest w ciemnogranatową suknię ze stójką i bufiastymi rękawami. Materiał nie jest jednorodny, migocze barwami. Widać niebieskie, zielone, fioletowe tony, a miejscami również czerwone akcenty. Na piersi zaznaczona jest drobna, jaskrawa plama. Jest to zielona broszka lub poszetka. Ręce splecione na kolanach uchwycone zostały szybko, bez detalu. W palcach trzyma coś jasnego, może chusteczkę, może kartkę papieru. W prawym, górnych rogu znajduje się podpis artystki. Jest czarny, wtapiający się w tło. Cały obraz zbudowany jest z rozproszonych kolorów i pulsujących świateł. To twarz, świetlista, pełna życia, jest najważniejsza. Wszystko inne, suknia, krzesło czy przestrzeń dodatkowo ją eksponują.


Audiodeskrypcja: Emilia Szymańska
Konsultacja: Adrian Wyka
Konsultacja merytoryczna: Urszula Kozakowska-Zaucha