Olga Boznańska - Portret kobiety w białej sukni na tle wnętrza (Portret Zofii Federowiczowej) 1890
Olga Boznańska - Portret kobiety w białej sukni na tle wnętrza (Portret Zofii Federowiczowej) 1890
Tytuł: Portret kobiety w białej sukni na tle wnętrza
Autor: Olga Boznańska
Data powstania: 1890 rok
Typ: Obraz
Technika: farba olejna na płótnie
Wymiary: wysokość: 150 cm, szerokość: 100 cm; z ramą: wysokość: 159,5 cm, szerokość: 109,5 cm, głębokość: 8 cm,
Obraz namalowany w pozycji pionowej przedstawia kobietę w białej sukni. Modelka siedzi na rogu ciemnej kanapy. Kompozycja obejmuje postać od głowy, umieszczonej w lewej górnej części obrazu, aż po fałdy jasnej sukni, opadającej miękko ku prawemu dolnemu rogowi. Artystka zastosowała w obrazie kompozycję diagonalną. Polega ona na prowadzeniu głównych linii obrazu w poprzek kadru. Postać przedstawiona na obrazie artystki siedzi w poprzek. Jej tułów znajduje się bliżej lewej strony obrazu, podczas gdy nogi wyciągnięte są do prawej strony. Diagonalny układ nadaje scenie dynamiki, choć sama postać pozostaje nieruchoma.
Światło pada od góry, z lewej strony. Kobieta ma ciemne, prawie czarne włosy upięte w niski kok. Na czoło opada krótko ścięta grzywka. Cera jest blada, niemal biała, z subtelnym zaróżowieniem na policzkach i uszach. Brwi są ciemne, podobnie jak duże oczy. Widoczny jest delikatny błysk w oku w postaci małych białych kropek. Wzrok kobiety skierowany jest w lewą stronę obrazu. Usta są duże, pełne i zaróżowione. Twarz kobiety jest spokojna, uśmiechnięta.
Kobieta siedzi prawym bokiem, ale jej twarz i spojrzenie są skierowane lekko ku lewemu bokowi kadru. Prawą rękę opiera na bordowo-czerwonej tkaninie, prawdopodobnie przykrywającej narożnik kanapy. Materiał opada miękko wzdłuż kolan, wprowadzając do kompozycji ciepły akcent barwny, który kontrastuje z chłodną, stonowaną kolorystyką sukni. Dłonie splecione są ze sobą. Nadgarstki kobiety zdobi kilka złotych bransoletek. Postura kobiety jest swobodna, ale elegancka.
Ubrana jest w jasną suknię z delikatnym wzorem drobnych roślinnych motywów. Suknia ma długie, bufiaste rękawy zakończone mankietami. Dekolt jest zakryty, materiał ułożony w skośne fałdy. W pasie suknia jest dopasowana, poniżej rozszerza się, tworząc miękkie fałdy. Suknia sięga aż do końca dolnej krawędzi obrazu.
Na szarej ścianie za kobietą zawieszone są obrazy, szkice, reprodukcje, ułożone jakby w przypadkowym układzie. Wnętrze sugeruje, że znajdujemy się w artystycznej przestrzeni, być może pracowni artystki.
Po lewej, zanurzony w cieniu, wisi ciemny portret. Kontury są nierówne, rozmazane. Obraz pozbawiony jest szczegółów. Namalowany został ciemnymi odcieniami czerwieni i brązu. Momentami jest praktycznie czarny. Postać wyłania się zza ramienia kobiety. Można odnieść wrażenie, że nie jest to tylko portret wiszący na ścianie.
Po prawej stronie wisi kolejny szkic. Jest to portret mężczyzny o długiej brodzie. Twarz pozbawiona jest szczegółów, namalowana została ciemnymi plamami farby. Nad szkicem wisi mała reprodukcja Infantki Diego Velázqueza przedstawiająca dziewczynkę w długiej sukni. Reprodukcja jest mała, z grubą, białą obramówką. Jest delikatnie przechylona w prawą stronę. Górna część reprodukcji ucina się wraz z górną krawędzią obrazu. Po prawej stronie, na portret starca, nachodzą dwie reprodukcje japońskich grafik. Są przechylone w prawą stronę. Grafika znajdująca się skrajnie z prawej namalowana została w prawym narożniku obrazu, przez co jest ucięta. Barwy grafik są nasycone. Dominują niebieski, czerwony, żółty i zielony. Ciężko jest ustalić, co konkretnie przedstawiają grafiki. Z oddali przypominają barwną kompozycję różnych figur. W lewym dolnym rogu znajduje się podpis artystki namalowany czarną farbą.
Całość jest bardzo realistyczna i dopracowana, choć przy dłuższej obserwacji zauważamy charakterystyczny dla Boznańskiej efekt rozmycia. Jest on szczególnie zauważalny w sposobie przedstawienia elementów budujących tło, takich jak szkice wiszące na ścianie. Nie są szczegółowe, ale dodają wnętrzu charakter. Mimo że obraz składa się w wielu elementów, to nie przytłaczają one odbiorcy. Wnętrze nie odciąga uwagi od portretowanej postaci, ale właściwie ją eksponuje.
Audiodeskrypcja: Emilia Szymańska
Konsultacja: Adrian Wyka
Konsultacja merytoryczna: Urszula Kozakowska-Zaucha
Autor: Olga Boznańska
Data powstania: 1890 rok
Typ: Obraz
Technika: farba olejna na płótnie
Wymiary: wysokość: 150 cm, szerokość: 100 cm; z ramą: wysokość: 159,5 cm, szerokość: 109,5 cm, głębokość: 8 cm,
Obraz namalowany w pozycji pionowej przedstawia kobietę w białej sukni. Modelka siedzi na rogu ciemnej kanapy. Kompozycja obejmuje postać od głowy, umieszczonej w lewej górnej części obrazu, aż po fałdy jasnej sukni, opadającej miękko ku prawemu dolnemu rogowi. Artystka zastosowała w obrazie kompozycję diagonalną. Polega ona na prowadzeniu głównych linii obrazu w poprzek kadru. Postać przedstawiona na obrazie artystki siedzi w poprzek. Jej tułów znajduje się bliżej lewej strony obrazu, podczas gdy nogi wyciągnięte są do prawej strony. Diagonalny układ nadaje scenie dynamiki, choć sama postać pozostaje nieruchoma.
Światło pada od góry, z lewej strony. Kobieta ma ciemne, prawie czarne włosy upięte w niski kok. Na czoło opada krótko ścięta grzywka. Cera jest blada, niemal biała, z subtelnym zaróżowieniem na policzkach i uszach. Brwi są ciemne, podobnie jak duże oczy. Widoczny jest delikatny błysk w oku w postaci małych białych kropek. Wzrok kobiety skierowany jest w lewą stronę obrazu. Usta są duże, pełne i zaróżowione. Twarz kobiety jest spokojna, uśmiechnięta.
Kobieta siedzi prawym bokiem, ale jej twarz i spojrzenie są skierowane lekko ku lewemu bokowi kadru. Prawą rękę opiera na bordowo-czerwonej tkaninie, prawdopodobnie przykrywającej narożnik kanapy. Materiał opada miękko wzdłuż kolan, wprowadzając do kompozycji ciepły akcent barwny, który kontrastuje z chłodną, stonowaną kolorystyką sukni. Dłonie splecione są ze sobą. Nadgarstki kobiety zdobi kilka złotych bransoletek. Postura kobiety jest swobodna, ale elegancka.
Ubrana jest w jasną suknię z delikatnym wzorem drobnych roślinnych motywów. Suknia ma długie, bufiaste rękawy zakończone mankietami. Dekolt jest zakryty, materiał ułożony w skośne fałdy. W pasie suknia jest dopasowana, poniżej rozszerza się, tworząc miękkie fałdy. Suknia sięga aż do końca dolnej krawędzi obrazu.
Na szarej ścianie za kobietą zawieszone są obrazy, szkice, reprodukcje, ułożone jakby w przypadkowym układzie. Wnętrze sugeruje, że znajdujemy się w artystycznej przestrzeni, być może pracowni artystki.
Po lewej, zanurzony w cieniu, wisi ciemny portret. Kontury są nierówne, rozmazane. Obraz pozbawiony jest szczegółów. Namalowany został ciemnymi odcieniami czerwieni i brązu. Momentami jest praktycznie czarny. Postać wyłania się zza ramienia kobiety. Można odnieść wrażenie, że nie jest to tylko portret wiszący na ścianie.
Po prawej stronie wisi kolejny szkic. Jest to portret mężczyzny o długiej brodzie. Twarz pozbawiona jest szczegółów, namalowana została ciemnymi plamami farby. Nad szkicem wisi mała reprodukcja Infantki Diego Velázqueza przedstawiająca dziewczynkę w długiej sukni. Reprodukcja jest mała, z grubą, białą obramówką. Jest delikatnie przechylona w prawą stronę. Górna część reprodukcji ucina się wraz z górną krawędzią obrazu. Po prawej stronie, na portret starca, nachodzą dwie reprodukcje japońskich grafik. Są przechylone w prawą stronę. Grafika znajdująca się skrajnie z prawej namalowana została w prawym narożniku obrazu, przez co jest ucięta. Barwy grafik są nasycone. Dominują niebieski, czerwony, żółty i zielony. Ciężko jest ustalić, co konkretnie przedstawiają grafiki. Z oddali przypominają barwną kompozycję różnych figur. W lewym dolnym rogu znajduje się podpis artystki namalowany czarną farbą.
Całość jest bardzo realistyczna i dopracowana, choć przy dłuższej obserwacji zauważamy charakterystyczny dla Boznańskiej efekt rozmycia. Jest on szczególnie zauważalny w sposobie przedstawienia elementów budujących tło, takich jak szkice wiszące na ścianie. Nie są szczegółowe, ale dodają wnętrzu charakter. Mimo że obraz składa się w wielu elementów, to nie przytłaczają one odbiorcy. Wnętrze nie odciąga uwagi od portretowanej postaci, ale właściwie ją eksponuje.
Audiodeskrypcja: Emilia Szymańska
Konsultacja: Adrian Wyka
Konsultacja merytoryczna: Urszula Kozakowska-Zaucha