Tytuł: Autoportret
Autor: Olga Boznańska
Data powstania: około 1908 roku
Rodzaj: obraz
Technika: farba olejna na tekturze
Wymiary: wysokość: 71 cm, szerokość: 51 cm; z ramą: wysokość: 81,5 cm, szerokość: 62,5 cm, głębokość: 6 cm

Obraz namalowany w pozycji pionowej przedstawia Olgę Boznańską ukazaną od głowy do pasa. Jest to obraz malowany swobodnym ruchem pędzla. Na całej jego powierzchni widać pojedyncze plamy, szybkie i swobodne. Dominują odcienie koloru zielonego i niebieskiego. Samo ukazanie sylwetki jest niejednoznaczne. Boznańska została ukazana do talii, ale ręce rozmywają się wraz z tłem. Również krawędzie sylwetki są rozmyte, przeźroczyste. W miejscach, gdzie powinny znajdować się ramiona i ręce, dostrzegamy znajdujące się za kobietą wnętrze stanowiące tło. Przez ten zabieg Boznańska przypominać może na tym obrazie bardziej posąg, niż fizyczną postać.

Kolorystyka jest ciemna, przygaszona, rozjaśniona jedynie jasną plamą twarzy. Światło pada z góry, z lewej strony, rzucając cień na prawą stronę twarzy. Kobieta stoi wyprostowana. Nosi na głowie zielono-niebieski kapelusz. Posiada on wgłębienie w górnej części. Górna część kapelusza wychodzi poza kadr. Ciemne włosy splecione są w długi warkocz puszczony swobodnie na prawe ramię. Boznańska obrócona jest delikatnie w prawą stronę. Jej cera jest oliwkowa, delikatnie przygaszona. Na całej powierzchni twarzy widoczne są przeźroczyste niebieskawe plamy, prawdopodobnie przybrudzenia farby. Łuki brwi są zaokrąglone. Ciemne oczy są głęboko osadzone. Powieki delikatnie przymrużone. Wzrok skierowany jest na wprost. Nos jest mały i zgrabny. Usta zaciśnięte. Okolice oczu, policzka i uszy są delikatnie zaróżowione. Wyraz twarzy jest poważny i dostojny.

Boznańska nosi elegancką suknię ze stójką. Stójka jest ciemna, prawie czarna. Można na niej dostrzec czerwone linie farby, prawdopodobnie przedstawiające wstążkę. Suknia ma przygaszone barwy zieleni i niebieskiego. Na całej powierzchni materiału pojawiają się podłużne, pionowe zdobienia o nieregularnym kształcie, delikatnie tylko naszkicowane falistymi ruchami pędzla.

Tło stanowi wnętrze. Ściana zbudowana jest ze swobodnie zestawionych ze sobą zielono-niebieskich plam. Ściana jest jaśniejsza po lewej stronie, skąd dochodzi światło. Po prawej, wzdłuż krawędzi, jest ciemniejsza, niemal czarna. Po lewej stronie na ścianie wisi obraz złotej ramie. Rama wychodzi poza lewą krawędź całego obrazu.

Podłoga jest ciemnobrązowa. Prześwituje spod krawędzi sukni Boznańskiej.

Autoportret namalowany został bardzo ekspresyjnie. Oddaje nie tylko wygląd artystki, ale całą jej osobowość. Z obrazu wyłania się wizerunek artystki jako poważnej, dostojnej, ale też delikatnie surowej, niedoskonałej. Boznańska w swoim portrecie nie idealizuje swojej osoby, ale przedstawia prawdę na swój temat, nawet jeśli nie zawsze jest nieskazitelna.

Audiodeskrypcja: Emilia Szymańska
Konsultacja: Adrian Wyka
Konsultacja merytoryczna: Urszula Kozakowska-Zaucha