Autorem tego gdańskiego kufla jest Christian Pichgiel (1652–1700). Na płaszczu kufla w płaskorzeźbie przedstawione zostały dwa epizody z historii biblijnego proroka Eliasza. Kruki przynoszące mu chleb i mięso nad potokiem Kerit (3 Reg. 17,6) oraz Anioł budzący na puszczy proroka, aby się posilił (3 Reg. 19,5–6). Wzorem dla obu scen są stosowne ryciny z dokonanego przez Marcina Lutra niemieckiego tłumaczenia Biblii z ilustracjami Mateusza Meriana Starszego – tzw.

Biblii Meriana. Z tego źródła korzystali liczni złotnicy gdańscy.

Samych kufli z historią Eliasza doliczono się obecnie około 20. Oba przedstawione epizody były – zwłaszcza dla luteran – przykładem boskiej pomocy udzielanej wiernym. Kufle w tak ozdobnej wersji służyły głównie do dekoracji kredensu. Rozpowszechnione zwłaszcza w środowisku zamożnego mieszczaństwa, odgrywały też często rolę okolicznościowego podarunku. W swej podstawowej funkcji – naczynia do picia piwa – występowały raczej rzadko, przy bardzo uroczystych okazjach.