Obraz przedstawia zimowy pejzaż – zamarznięty staw z dużą ilością drobnych, kolorowo ubranych postaci. Jeżdżą one na łyżwach i saniach oraz grają w kolfa, czyli holenderską grę, która przypomina współczesnego golfa. Przedstawione na obrazie miejsce zostało rozpoznane jako Hofvijver. Jest to jezioro znajdujące się w centrum Hagi, które w XIV wieku zostało stworzone przy pobliskim zamku. Po lewej stronie obrazu znajdują się brunatne mury zabudowań z wieloboczną wieżą. Dalej na horyzoncie rozpościera się widok na bezlistne drzewa i drobną zabudowę. 

Znaczną część obrazu, bo niemal dwie trzecie jego wysokości, zajmują ciemne chmury. Im bardziej na lewo, tym bardziej się rozjaśniają. W górnej części obrazu po lewej stronie między chmurami pojawia się kawałek błękitnego nieba. Nieco niżej, przy lewej krawędzi obrazu, znajduje się fragment murowanej zabudowy. W prawej części zabudowy jest szeroka i niska wieża w kształcie ośmioboku. Zwieńczona jest dachem w kształcie szpicu, z ozdobną kulistą formą na szczycie. Budynek ten znajduje się na pierwszym planie. Jego ściany, będące w cieniu, mają ciemnobrązowy kolor. Strzeliste dachy mają kolor zielony, natomiast szczyt wieży znajduje się na tle jasnych chmur. Jest to Torentje, czyli po holendersku wieżyczka. Stanowi ona część budynku, który dziś jest siedzibą parlamentu holenderskiego.

Na prawo od owej budowli przedstawione zostały różne grupy postaci, odziane w różnokolorowe ubrania, głównie brązowe, czerwone, żółte i czarne. Postaci przeważnie mają na głowach kapelusze lub chusty. Znajdują się na ślizgawce, czyli zamarzniętej wodzie, i zajmują się rozmaitymi zabawami: jazdą na łyżwach i saniach. Niektóre postaci grają w kolfa. Trzymają one kije sięgające od ziemi do brzucha. Osoba, której kolej jest na oddanie strzału, nachyla się, przymierzając się do uderzenia kijem.

Na tle zabudowań znajduje się kilka postaci odwróconych tyłem. Są skryte w cieniu budynku. Obok nich, na tle ślizgawki, znajduje się inna grupka ludzi. Na prawo od nich jedzie na łyżwach mężczyzna z psem przy nodze, a nieco dalej na prawo są przedstawione duże sanie ciągnięte przez brązowego konia. W saniach siedzą trzy osoby. Zarówno one, jak i koń zwrócone są do nas tyłem. Dalej na prawo stoi kolejna grupa osób. Wśród nich jedna sunie na łyżwach, w ręce trzyma długi kij do kolfa. Obok, na prawo, jest trójka dzieci. Dwójka stoi, a jedno kuca i poprawia łyżwę. Nieco dalej na prawo przedstawiona została grupa osób trzymająca krótkie kijki. Za nimi na horyzoncie mieści się kolejny budynek bramy skierowany dłuższą, zacienioną ścianą do odbiorcy, a krótszą, nasłonecznioną w stronę ślizgawki. Na rogu wznosi się wieża wysoka na około 4 piętra. Na prawo od wieży, przed dłuższą ścianą, ciągnie się bulwar. Znajduje się tam mur, pod którym stoją kolejne postaci. Za murem, a przed budynkiem, nieco na prawo, znajdują się bezlistne, przyprószone śniegiem drzewa.

W tle na lewo od budynku przedstawiona została oddalona część ślizgawki. Są na niej kolejne grupki osób, a także kolejne sanie z zaprzęgniętym koniem. Większość postaci jest tam przedstawiona w ruchu, sunąc po tafli lodu. Horyzont za ślizgawką wypełnia las pełen bezlistnych, ośnieżonych drzew. 

Pod względem kolorystycznym obraz podzielony jest na dwie części. W dolnej dominują brązy, natomiast w górnej pojawia się więcej szarości.

Praca jest przypisywana Janowi van Goyen, jednemu z najbardziej cenionych holenderskich pejzażystów. Artysta w latach 1632–1634 osiadł w Hadze, w której pozostał do końca życia.

Audiodeskrypcja: Agata Lech
Konsultacja: Adrian Wyka
Konsultacja merytoryczna: Miłosz Kargol