Obraz przedstawia scenę religijną. Jego kompozycja jest pionowa i zamknięta od góry półokrągłą arkadą. Postacie najważniejsze w hierarchii Kościoła usytuowane są wyżej niż pozostałe. Jest podzielony na sferę niebiańską i ziemską. Tło jest rozświetlone, pełne ciepłych, złocistych barw.

U góry obrazu, nieco na lewo od centralnej części, znajduje się Madonna z Dzieciątkiem w otoczeniu aniołów. Siedzi na obłoku. Trzyma Dzieciątko na kolanach po swojej prawej stronie i pochyla się ku niemu. Matka Boska ma na głowie welon, spod którego na czole wystają kosmyki brązowych włosów. Powieki ma lekko przymknięte tak, jakby patrzyła w dół. Ubrana jest w niebieską suknię. Jej postać otoczona jest światłem. 

Jezus przedstawiony został jako dzieciątko. W pasie jest owinięte białą pieluszką. Spogląda na putto, czyli małego aniołka. Aniołek znajduje się na lewo od Jezusa, który wyciąga w jego stronę rękę.

Pod Maryją i Jezusem, odrobinę na prawo, stoi młody mężczyzna. Jest to święty Sebastian. Jest półnagi, jego biodra są przepasane materiałem. Za jego nogami, na lewo, na posadzce, znajdują się elementy zbroi. Tymi elementami są hełm, który leży na posadzce, oraz tarcza, której kawałek wystaje zza nóg Sebastiana. Tarcza jest owalna i stoi oparta o coś za postacią Sebastiana. Elementy zbroi to nawiązanie do czasów, gdy Sebastian był dowódcą gwardii cesarza Marka Aureliusza Probusa. Sylwetka świętego Sebastiana jest ukazana tak, jakby była w ruchu. Światło i cienie wyraźnie zarysowują jego mięśnie. Tors jest wygięty do tyłu. Prawa ręka jest uniesiona do góry i zgięta w łokciu. Łańcuch przytwierdzony do drewnianego słupa krępuje prawy nadgarstek Sebastiana. Lewa ręka związana jest sznurem na wysokości bicepsa. Z kolei lewa noga świętego jest lekko wysunięta do przodu i wystaje spod tkaniny. W lewym udzie tkwi strzała, która nawiązuje do męczeństwa Sebastiana. Głowa świętego jest zadarta, a spojrzenie utkwione w aniołku. Aniołek znajduje się bezpośrednio nad nim. Trzyma w dłoniach koronę męczeńską, którą chce nałożyć świętemu Sebastianowi. To właśnie tej scenie przygląda się Matka Boska.

Po prawej stronie, obok świętego Sebastiana, stoi postument. Na postumencie jest marmurowy posąg Chrystusa – Salvatora Mundi, czyli Zbawiciela Świata. Chrystus stoi odwrócony do nas lewym bokiem. Jest wyprostowany, na głowie ma koronę. Jego prawa ręka jest uniesiona w geście błogosławieństwa. Lewa ręka jest zgięta w łokciu, dłoń jest płasko ułożona wierzchem do góry. Na lewej dłoni spoczywa kula, czyli glob. Na postumencie płonie znicz usytuowany nieco za Salvatorem Mundi.

Po lewej stronie świętego Sebastiana stoi święty Paweł. Ma brązowe, kręcone włosy i brodę długą do piersi. Mimo że opiera się na rękojeści miecza, stoi wyprostowany. Na rękojeści miecza spoczywa lewa dłoń Pawła, a na niej opiera on łokieć prawej ręki. Prawą dłonią podpiera brodę. Ubrany jest w czerwoną szatę długą do połowy łydki. Jego biodra przepasa zielona tkanina, która sięga do ziemi.

Przed świętym Sebastianem, nieco poniżej, widoczna jest postać kobieca. To święta Małgorzata. Przyklęka na prawe kolano. Ubrana jest w skromny szary habit, a jej włosy zasłania welon. Lewa ręka świętej jest uniesiona w lewo, a w dłoni spoczywa krzyż. Prawa ręka jest zgięta w łokciu. Prawą dłonią święta wskazuje trzymany krzyż. Pod nogami świętej leży pokonany smok, którego ona przyciska do ziemi swoim prawym kolanem. Ze względu na strój zakonny kobiety można przypuszczać, że jest to święta Marta, a nie Małgorzata z Antiochii, której atrybutem również był smok.

Smok leży zwrócony do nas lewy profilem. Jego pysk przypomina pysk psa, ciało jest natomiast pokryte zielonymi łuskami, podobnie jak długa szyja. Zaczerwienione ślepia patrzą w górę, a z otwartej paszczy smoka wystają białe kły. Przednia lewa łapa jest zgięta i zwieńczona ostrymi, zakrzywionymi szponami.

Audiodeskrypcja: Agata Lech
Konsultacja: Adrian Wyka
Konsultacja merytoryczna: Miłosz Kargol