Wystawa obejmuje ponad 80 obiektów, powstałych w okresie od XVI do XVIII wieku, wybranych ze zbioru liczącego ok. 36 tysięcy starodruków i obiektów kartograficznych. Bezcenne egzemplarze eksponowane są w Pałacyku Czapskich, w pomieszczeniu XIX-wiecznej prywatnej biblioteki - jednej z nielicznych bibliotek zachowanych z całym wyposażeniem.

Chociaż wojna to przede wszystkim zniszczenie i śmierć, jest to także czas nowych dokonań technicznych, literackich i artystycznych. Na przekór krwawemu panowaniu Marsa, boga wojny, muzy odpowiedzialne za rozwój techniki i historiografii nie zawsze milczały wśród szczęku oręża. Dawne kroniki polskie poza opisami bitew przekazują też ekspresyjne, graficzne przedstawienia scen batalistycznych, często wiernie oddające topografię pola walki. 

Broni palnej używano na ziemiach polskich już w XIV wieku, ale dopiero wiek XVII zaowocował licznymi teoretycznymi opracowaniami, dotyczącymi budowy armat różnych kalibrów, stosowania rozmaitych pocisków, technicznych szczegółów ciężkiego transportu koniecznego do wydźwigania dział na mury obronne.

Liczne europejskie wojny doprowadziły do wykształcenia odrębnej dziedziny architektury: budownictwa obronnego - wznoszenia warownych twierdz i murów oraz drewniano–ziemnych umocnień. Na potrzeby planowania ruchów wojsk i wyboru dogodnych pól bitew sporządzano dokładne plany i mapy poszczególnych obszarów, a historycy na mapach przedstawiali teatr opisywanej wojny. Udział w bitwie, zwłaszcza zwycięskiej, osobista odwaga i zdolności strategów były tematem licznych panegiryków charakterystycznych dla okresu staropolskiego, w których przedstawiano rycerskie czyny Sarmatów. Tytuł wystawy zaczerpnięto z jednego z takich utworów.

Wystawie towarzyszy katalog autorstwa Agnieszki Perzanowskiej - kuratora wystawy, starszego kustosza w Dziale Starych Druków, Rękopisów i Kartografii MNK.