Złote czasy kultury i sztuki, począwszy od lat siedemdziesiątych XIX wieku - wykład cz. I

Z chwilą otrzymania autonomii w 1866 roku rozpoczął się wszechstronny rozwój Krakowa. Ośrodek niemający wprawdzie istotnego zaplecza przemysłowego, lecz dysponujący istotnymi czynnikami zarówno gospodarczymi, jak i pozaekonomicznymi (energiczna działalność arystokracji i zamożnego mieszczaństwa, istnienie uniwersytetu, funkcjonowanie dużego garnizonu wojskowego i środowiska artystycznego), stawał się nowoczesnym miastem. Jego materialna substancja rozwijała się szybko: masowo powstawały nowe domy, postępowała urbanizacja przedmieść, znikały liczne ślady dawnych epok (często ze szkodą dla zabytków, np. wyburzanych gmachów Rynku, zabudowań duchackich czy burs uniwersyteckich). Jednocześnie wzmagała się, świadomie już prowadzona, akcja odnowy pamiątek narodowej przeszłości (jakkolwiek zamek wawelski stał się przedmiotem konserwacji dopiero w XX wieku, po odejściu wojskowości austriackiej). Ważnym inwestorem była administracja miejska (przebudowa Sukiennic, budowa teatru, szkół etc.). Znaczenia ponownie nabierał uniwersytet (zmiany w nauczaniu, budowa Collegium Novum). Kraków stał się mekką Polaków z trzech zaborów, narodowym matecznikiem.

Waldemar Komorowski – historyk sztuki; doktor habilitowany. Od 1997 roku kustosz w Pracowni Ikonografii Krakowa Muzeum Narodowego w Krakowie. Zainteresowania badawcze koncentruje na materialnej substancji miast, głównie budynkach mieszkalnych i komunalnych, oraz ich związkach ze strukturą społeczną. W dorobku ma ponad 100 artykułów i kilka książek (m.in. o domach Krakowa od XIII do XX wieku). Członek Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa i zarządu Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Laureat Nagrody im. Klemensa Bąkowskiego (2006) i Nagrody Miasta Krakowa (2013). Nagrodzony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2019).