Martwa natura w Europie Środkowej XVII-XVIII w.
Twórcy, szkoły i główne ośrodki gatunku martwej natury w Europie Środkowej w XVII i XVIII stuleciu.
W XVII stuleciu gatunek martwej natury przeżywał swój prawdziwy rozkwit; niewątpliwie był to "złoty wiek" jego istnienia w niemal całej Europie, w dużym stopniu także w krajach Europy Środkowej. Malarstwo martwej natury, w sporym stopniu różniące się od dokonań w tej dziedzinie malarstwa i osiągniętej estetyki panujących w krajach znacznie bardziej kojarzących się z rozwojem tego gatunku (jak Holandia, Flandria, Włochy oraz Francja i Hiszpania), w środkowoeuropejskich centrach artystycznych nabiera nowego wymiaru. Pojawiają się tam oryginalne, lokalne odrębności, czego efektem jest podjęta i rozwijana na nowo tematyka martwej natury, obecna w twórczości mistrzów – specjalistów z Nadrenii, północy Niemiec, Bawarii, Czech, Austrii oraz Węgier.
Prowadzenie: Filip Chmielewski – historyk sztuki, pracownik-kurator Działu Sztuki Dawnej MNK. Specjalizuje się zwłaszcza w badaniu dziejów europejskiego nowożytnego malarstwa, w tym - sztuki Europy Środkowej doby baroku i jej przemian, także zagadnieniem rozwoju środkowoeuropejskiej martwej natury w XVII i XVIII stuleciu. Atrybucjonista, obecnie prowadzący prace naukowe nad katalogiem zbiorów europejskiego malarstwa i rzeźby, znajdujących się w krakowskim Muzeum Narodowym.
Prowadzenie: Filip Chmielewski – historyk sztuki, pracownik-kurator Działu Sztuki Dawnej MNK. Specjalizuje się zwłaszcza w badaniu dziejów europejskiego nowożytnego malarstwa, w tym - sztuki Europy Środkowej doby baroku i jej przemian, także zagadnieniem rozwoju środkowoeuropejskiej martwej natury w XVII i XVIII stuleciu. Atrybucjonista, obecnie prowadzący prace naukowe nad katalogiem zbiorów europejskiego malarstwa i rzeźby, znajdujących się w krakowskim Muzeum Narodowym.