Idź do treści strony
Dostępny dla niepełnosprawnych wzrokowo Przewijak Kawiarnia Dostępny dla niepełnosprawnych słuchowo facebook flickr googleplus instagram pinterest searchsearch twitterwifi Zakaz fotografowania youtube wheelchair Listgridheart LOGO kir Calendar Calendar Calendar Logo

ZAPATRZENIE... – rozmowa z Jerzym Stuhrem

ZAPATRZENIE... – rozmowa z Jerzym Stuhrem


Maria Malatyńska: Wróćmy do muzeum. Kilkakrotnie mówiąc o aranżacji, niespodziewanie zbliżyliśmy się do zjawiska teatralizacji. Choćby przy okazji zachwytu nad „Salą śmierci”. Czy wobec różnorodności samej sztuki, ilości eksponatów i ich „podania” w kolejno zaaranżowanych miejscach i salach tego muzeum można sformułować różnicę między tymi dwoma pojęciami? Bo one przecież oba tutaj istnieją.... A Pan, pewnie z racji swojego zawodu, bardzo jest na teatralizację uczulony.

Jerzy Stuhr: Bo teatralizacja narzuca dziełom, które biorą w niej udział, interpretację. Tak, jakbym już coś sugerował. A aranżacja pokazuje tylko możliwości sztuki i buduje dla niej tło. Jest więc bardziej otwarta. Teatralizacja wskazuje nawet i samemu odbiorcy, jak możemy nim pomanipulować. Oczywiście, indywidualna umiejętność manipulacji widzem zależy od twórcy – ale tylko w teatrze. Gdy Konrad Swinarski w „Dziadach” pokazał Kaplicę Bazylianów, to były to całkiem czarne ściany, sięgające wysoko, a tylko całkowicie i dokładnie odrobiony został sufit tej prawdziwej kaplicy z Wilna. To będzie zawsze dla mnie szczyt szlachetnej teatralizacji. Bo gdyby całą kaplicę przeniósł na scenę, byłoby to nieznośne. Ale przecież to był teatr. A tylko teatr jest tym jedynym miejscem, które ma prawo do manipulowania wszelkimi sztukami, aby osiągnąć wpływ na widza. Dla niego i poprzez niego działa inaczej i muzyka, i scenografia, i malarstwo, i słowo. Ale jak byśmy się z takimi umiejętnościami przenieśli gdzie indziej, to już nie godzi się wykorzystać tych licznych sztuk do manipulacji. Dlatego aranżacja tak, a teatralizacja już nie. Jak byliśmy ministrantami, to manipulowaliśmy np. dzwonkami... Jedne zatykaliśmy chusteczką, inne wprawialiśmy w określony rytm. A ksiądz groził nam palcem, nie wprowadzajcie teatru do kościoła! Pamiętam to do dziś.

Maria Malatyńska: Czy w takim razie tylko aranżacja ma być próbą ożywienia i zindywidualizowania muzeum? Ja uparcie twierdzę, że życie tkwi w samej, różnorodnej obecności odbiorców. Ale, jeśli nikt nie przyjdzie, to muzeum żyje, czy też ... w ogóle go nie ma?
Kontynuując przeglądanie tej strony, akceptujesz pliki cookies. Więcej na ten temat możesz dowiedzieć się w naszej Polityce Prywatności
Akceptuję