Sklepienie sieni w Ratuszu, Lwówek Śląski, fot. Ludwig Schneider, CC
Sztuka późnogotycka
U schyłku średniowiecza w sztuce gotyckiej zaszły ważkie zmiany, które doprowadziły do tak daleko idących przekształceń świadomości estetycznej, że historycy sztuki zaczęli wydzielać tę epokę jako "późny gotyk".
Tradycyjny podział budowli na przęsła, którego wprowadzanie stało się wyróżnikiem sztuki romańskiej został zarzucony na rzecz unifikacji i swobodnego "przepływania" przestrzeni a rola żebra w sklepieniu została zanegowana przez wprowadzenie skomplikowanych figuracji w tym sklepień z żebrami krzywobieżnymi. Przemianom tym towarzyszyła refleksja teoretyczna, bowiem w krajach niemieckich rozpowszechniło się wówczas przekonanie, że sklepienia żebrowe powstały w efekcie wiązania gałęzi drzew w nieprzebranych puszczach Germanii, przez zamieszkujących je Gotów. Wśród oryginalnych pomysłów tej epoki trzeba wymienić też wielkie nastawy ołtarzowe w formie szaf z ruchowymi skrzydłami łączące w fascynującą całość wszystkie znane wówczas techniki artystyczne. Często pomija się fakt, że tradycja gotycka przetrwała w niektórych krajach w sztuce nowożytnej. W przeciwieństwie do "obcej" tradycji rzymskiej, formy gotyckie traktowano jako własne, co dało początek utożsamianiu ich z pojęciem narodu. To zaś u schyłku XVIII w. otwarło drogę neogotykowi.
Prowadzenie: dr hab. Marek Walczak – wykładowca Instytutu Historii Sztuki UJ. Jego specjalizacją jest europejska sztuka gotycka, ze szczególnym uwzględnieniem sztuki doby Piastów i Jagiellonów w Krakowie. Innym przedmiotem jego badań jest ikonografia chrześcijańska, przede wszystkim hagiograficzna, oraz wizerunki hierarchów kościelnych. Członek Komisji Historii Sztuki Polskiej Akademii Umiejętności, autor i redaktor licznych publikacji.
Prowadzenie: dr hab. Marek Walczak – wykładowca Instytutu Historii Sztuki UJ. Jego specjalizacją jest europejska sztuka gotycka, ze szczególnym uwzględnieniem sztuki doby Piastów i Jagiellonów w Krakowie. Innym przedmiotem jego badań jest ikonografia chrześcijańska, przede wszystkim hagiograficzna, oraz wizerunki hierarchów kościelnych. Członek Komisji Historii Sztuki Polskiej Akademii Umiejętności, autor i redaktor licznych publikacji.